ای باران تو دیگر چرا بی وفا شده ای؟
 

و باز دلتنگ تو هستم ای باران بی وفا !

ای باران مدتی است که دیگر بر این تن خسته ام نمیباری ، و هوای ما را نداری .

ای تنها سر پناه من در لحظه های تنهایی هایم تو دیگر چرا بی وفا شده ای.

چرا دیگر با باریدنت مرا آرام نمیکنی . مدتی است که دیگر در کوچه های دلتنگی قدم نمیزنم

و در کنج اتاق تنها به آسمان نگاه می اندازم تا ابری شود ، اما آسمان مدتی است که آرام آرام

است.

و باز به انتظار تو نشسته ام ای باران بی وفا!

ای تنها سر پناه من در لحظه های دلتنگی ببار که من نیز بغض غریبی در گلویم نشسته است

و دلم میخواهد همراه با تو ببارم.

و باز ببار ای تنها سر پناه من در کوچه های دلتنگی.

ببار که دلم برای صدایت ، راه رفتن در زیر قطره های پر محبتت تنگ شده است.

ببار که من جز تو هیچ سرپناهی را ندارم که در زیر آن به این سرنوشت بی مروت بیندیشم.

و باز مدتی است که دیگر نمیباری ، تو دیگر چرا بی وفا شده ای!

ای باران ببار و با قطره های پر از مهرت بر این تن خسته و پر از گرد و غبار بی محبتی

ها جانی تازه ببخش.

یک عالمه درد دل و دلتنگی در دلم دارم ، و باز ببار تا در زیر قطره هایت درد دل هایم را

به تو بگویم.

ای باران تو یکی بیا و بی وفا نباش و لااقل هوای ما را داشته باش.

دوباره آسمان این دل ابری شده .

دوباره این چشمهای خسته بارانی شده .

دوباره دلم گرفته است و شعر دلتنگی را برای این دل میخوانم.

میخوانم و اشک میریزم ، آنقدر اشک میریزم تا این اشکها تبدیل به گریه شوند.

در گوشه ای ، تنهای تنها و خسته از این دنیا .

دوباره این دل بهانه میگیرد و درد دلتنگی را در دلم بیشتر میکند.

خیلی دلم گرفته است ، مثل همان لحظه ای که آسمان ابری می شود.

خیلی دلم گرفته است ، مثل همان لحظه ای که پرنده در قفس اسیر است و با نگاه معصومانه

خود به پرنده هایی که در آسمان آزادانه پرواز میکنند چشم دوخته است.

دلم گرفته است مثل لحظه تلخ غروب ، مثل لحظه سوختن پروانه ،

مثل لحظه شکستن یک قلب تنها .

دوباره خورشید می رود و یک آسمان بی ستاره می آید و دوباره این دل بهانه میگیرد.

به کنار پنجره میروم ، نگاه به آسمان بی ستاره .

آسمانی دلگیرتر از این دل خسته .

یک شب سرد و بی روح ، سردتر از این وجود یخ زده.

خیلی دلم گرفته است ، احساس تنهایی در وجودم بیشتر از همیشه است.

تنهایی مرا می سوزاند ، دلم هوای تو را کرده است.

دوباره این دل مثل چشمانم در حسرت طلوعی دیگر است.

آسمان چشمانم پر از ابرهای سیاه سرگردان است ، قناری پر بسته در گوشه ای از قفس این

دل نشسته و بی آواز است.

هوا ، هوای ابریست ، هوای دلگیریست.

میخواهم گریه کنم ، میخواهم ببارم .

دلم میخواهد از این غم تلخ و نفسگیر رها شوم .

اما نمی توانم…

دوباره دلم گرفته است ، خیلی دلم گرفته است،

اما کسی نیست تا با من درد دل کند ، کسی نیست سرم را بر روی شانه هایش بگذارم

و آرام شوم… هیچکس نیست!

نویسنده :» مهدی لقمانی

به تو نرسیدم، اما خیلی چیزارو یاد گرفتم...

گاهی که تنهایی همه ام را پر میکن

 واژه هایی در ذهنم میرقصند

کلماتی از مهر،از عشق،از او ...وجودم را قلبم را می نویسم

می نویسم و میدانم که تنها قلم است که درون مارا به تصویر میکشد

تصویری از الهام

،تصویری که پیداست حتی از پشت این شیشه های سرد تصویری که زنده است حرف میزند میخندد

قلب من سرشار است روشن از ترانه هایی کهن

ترانه هایی شیرین

 نه شاعر نیستم

این کلمات اشک هاییست که بجای گونه هایم در دفترم متولد می شوند

نوزادی از حسرت و تنهایی قلبم را برایت مینویسم

رفت و منو تنها گذاشت با کوله بار خستگی

گم شدم و تنها شدم تو کوره راه زندگی

رفت و نگاهی ام نکرد به این مسافر غریب

که بعد اون چی میکشه از این همه درد و فریب

رفت و نگامو ندید که غرق بارون و غمه

از این همه درد هرچی بگم بازم کمه

رفت و بازم تنها شدم با خاطرات بچگیم

با یک بغل شعر و غزل که گم شده تو زندگیم

رفت و کتاب عشقمو زیر غبار روزگار

از یاد اون رفت و حالا منم اسیر و بی قرار

رفت و کبوترای عشق واسش بهونه میگیرن

کلاغ باغ زندگیم از غم هجرش میمیرن

رفت و نگفت که کی میاد نگفت به یادم میمونه

اما دل ساده من باز اونو عاشق میدونه

رفتی رد پایت در دلم ماند

شکوه خنده هایت در دلم ماند

دلم را با سحر خوش کرده بودم

غروب ماجرایت در دلم ماند

شریک دردهایم بودی اما

غم بی انتهایت در دلم ماند

هزار و یک شبم چون باد بگذشت

طنین قصه هایت در دلم ماند

سپردی سرنوشتم را به پاییز

بهار با صفایت در دلم ماند

علی رغم سکوت ساده من

سفر کردی صدایت در دلم ماند

و حالا مثل یک رویای برفی

تو رفتی رد پایت در دلم ماند

برف نو! برف نو! سلام، سلام

بنشین، خوش نشسته‌ای بر بام

پاکی آوردی ای امید سپید

همه آلودگی‌ست این ایام . . .



در این روزهای برفی آیا برای گنجشکان دانه ای ریخته ای ؟

پرنده دل من نیز ، دیر زمانیست که در برف گیر افتاده . . .



. * ./۰۰\. *.
. * (‘_’) * .
* . ( : ) . *
. *( : )* .
ببین چه آدم برفی نازی درست کردم !

با این که خیلی دوستش دارم ، مال تو !



داره برف میاد، بیا تو قلبم سرما نخوری!



دارد برف می آید در گوش دانه های برف نام تو را زمزمه خواهم کرد

تا برف زمستانی از شوق حضورت بهار را لمس کند . . .



مثل یک پوپک سرمازده در بارش برف ٬ سخت محتاج به گرمای پر و بال توام

تو اگر باز کنی پنجره ای سمت دلت ٬ میتوان گفت که من چلچله لال توام . . .

عشق یعنی آن نخستین حرفها

عشق یعنی در میان برفها

عشق یعنی یاد آن روز نخست

عشق یعنی هر چه در آن یاد توست



در برف ، سپیدی پیداست . آیا تن به آن می دهی ؟

بسیاری با نمای سپید نزدیک می شوند که در ژرفنای خود نیستی بهمراه دارند . . .

رفاقت مثل آدم برفی میمونه ، درست کردنش راحته اما نگه داشتنش سخته !

آرزو دارم با بارش هر دونه از برف زمستونی یه غم از رو دلت کم بشه نازنینم ...

خدایا تنها مگذار.......!

 دلی را که هیچکس

دردش را نمی فهمد،

تا به کی درسکوت باید فریادی کنم

یا که با خاموشی ناله هایم را سرکنم

من در این هستی نیست گشتم

گفتم شایددر نیستی تو را پیدا کنم

تا به کی با ساز درد ناله هایم را هماهنگ بایدت

شاید این بار اشکاهایم را سازی کنم

من در این اشفته احوال تابه کی باید کی کی کنم

ایکاش بیایی غصه هایم سر شود

یا که اه ناله هایم دم شود

خسته ام گر بیایی جانم را فدایت می کنم

تا به کی با گریه های بی قرار نام مهدی را در دلم نجوا کنم

ترسم بمیرم غصه هایم قصه شود

دیر وز امروز فردا غیبت فردایت را چگونه باور کنم

خود را به خواب میزنم شاید در این رویا لحظه ای را با تو سر کنم

بی تو در روضه رضوان چه کنم

جحیم عشق من است چون بسوزم ساز مهدی سر کنم

می خواهم و می خواستمت تا نفسم بود

می سوختم از حسرت و عشقِ تو بَسَم بود

عشق تو بَسَم بود که این شعله بیدار

روشنگرِ شبهای بلندِ قفسم بود

آن بختِ گُریزنده دمی آمد و بگذشت

غم بود که پیوسته نفس در نفسم بود

دست من و آغوش تو ! هیهات ! که یک عمر

تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود

بالله که بجز یادِ تو ، گر هیچ کسم هست

حاشا که به جز عشق تو گر هیچ کسم بود

لب بسته و پر سوخته ، از کوی تو رفتم

رفتم ، بخدا ، گر هوسم بود بَسَم بود !

سراغی از ما نگیری نپرسی که چه حالیم
عیبی نداره میدونم باعث این جدایی ام

رفتم شاید که رفتنم فکرتو کمتر بکنه
نبودنم کنار تو حالتو بهتر بکنه

لج کردم با خودم آخه حست به من عالی نبود
احساس من فرق داشت با تو دوست داشتن خالی نبود

بازم دلم گرفته تو این نم نم بارون
چشام خیره به نورچراغ تو خیابون

خاطرات گذشته منو میکشه آروم
چه حالی دارم امشب به یاد تو زیر بارون

بازم دلم گرفته تو این نم نم بارون
چشام خیره به نورچراغ تو خیابون

خاطرات گذشته منو میکشه آسون
چه حالی دارم امشب به یاد تو زیر بارون

باختن تو این بازی واسم از قبل مسلم شده بود
سخت شده بود تحملت عشقت به من کم شده بود

رفتم ولی قلبم هنوز هواتو داره شب و روز
من هنوزم عاشقتم به دل میگم بساز بسوز

ببار باران
که دلتنگم....مثال مرده بی رنگم

ببار باران
کمی آرام....که پاییز هم صدایم شد
که دلتنگی و تنهایی رفیق با وفایم شد

ببار باران
بزن بر شیشه قلبم....بکوب این شیشه را بشکن
که درد کمتری دارد اگر با دست تو باشد

ببار باران
که تا اوج نخفتن ها مدام باریدم از یادش

ببار باران
درخت و برگ خوابیدن
اقاقی....یاس وحشی....کوچه ها روزهاست خشکیدن

ببار باران
جماعت عشق را کشتن
کلاغا بوته ی سبز وفا را بی صدا خوردن
ولی باران ، تو با من بی وفایی
توهم تا خانه ی همسایه می باری
و تا من
میشوی یک ابر تو خالی

ببار باران
ببار باران.......که تنهایم

ببار که چتری بر روی دلم نخواهم گرفت

ببار که شاید اندکی از داغ این دل سوخته بکاهی

ببار که ویرانه دل من سقفی ندارد که از قطرات سردت ایمن باشد

ببار که خانه دلم بسی تشنه و ملتهب است

ببار که شاید اندکی غبار غم را از دل تیره ام بزدایی

ببار و سیلی به پا کن و دل مسکین و گوشه نشین مرا با خود ببر ...

ببار ای باران ...

ببار که از بارش تو من شادم

ببار که عطر تو را می طلبم

ببار که شاید پس از بارش تو به یادش رنگین کمانی در دلم برپا شود

ببار و دل عاشق و تب دار مرا اندکی آرامش ببخش

ببار که دلم دلتنگ اوست

ببار که شاید در صدای دلنشین تو طنین صدای او را بشنوم

ببار ای باران . .

باز ای باران ببار
بر تمام لحظه های بی بهار
بر تمام لحظه های خشک خشک
بر تمام لحظه های بی قرار

باز ای باران ببار
بر تمام شعر های دفترم
بر تمام واژه های انتظار

باز ای باران ببار
غصه های صبح فردا را بشوی
تشنگی ها خستگی ها را بشوی
باز ای باران ببار ...
باز ای باران ببــــــــــــار
باز ای باران ببــــــــــــــــــــــــــــــــــــار

دل بارانـــــــی من ،زیر شلّاق زمان

لحظه ایی\" ها \"نکرد

اشک سوزانــــــش را ،بی سبب

\" آ \" نکرد

تن مظلومیتِ شعرمن

با تو هــــــم \"تا\" نکرد!

پیش نامردم نا....،لب ز لب

\"وا\" نکرد!

خسته بود و کمرش

پیش هر ناکس و کس

\" تا\" نکرد

نوای غنچه دلم میگیرد وقتی اسمان برای حیاتم اشک میریزد

ولی وجودم دیگر جایی برای گرفتن اشکهایش ندارد دلم میگیرد

وقتی اسمان با همه زیباییش ونور طلاییش به من نزدیک میشود

ولی وجودم توان حرکت بسویش را ندارد دلم میگیرد

از همه مهربانیهای اسمان و نا مهربانیهای خودم دلم میگیرد

که دیگر پزمرده شدن رسم شدن در میان غنچه ها دلم میگیرد

که اشکهای اسمان بر وجودم میبارد ولی وجودم سیراب شده از سیلاب های زمین.....

قطره‌ دلش‌ دریا می‌خواست. خیلی‌ وقت‌ بود که‌ به‌ خدا گفته‌ بود.

هر بار خدا می‌گفت: از قطره‌ تا دریا راهی‌ست‌ طولانی. راهی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری. هر قطره‌ را لیاقت‌ دریا نیست.

قطره‌ عبور کرد و گذشت. قطره‌ پشت‌ سر گذاشت.

عکس‌ من‌ در اشک‌ عاشق‌ است.

این روزا خیلی دلم گرفته

خدایا خودت کمکم کن

کجایی عزیزم روانم شکست

                                       زبس غصه خوردم نهانم شکست

          چنان گریه کردم که چشمم شکافت

                                        به قدری پریشم که جانم شکست

(سعید خنجری)

" گاهی وقتها فکر می کردم که همیشه پایان، آدم رو به سمت یه آغاز می کشاند.....

اما وقتی دلم شکست، وقتی صدای شکستن دلمو شنیدم....

و تا چشم گشودم دیدم، کوه غرورم پر شده از شکسته های آیینه آینده ای روشن ....

وقتی دیدم چگونه پا رو دلم گذاشتی، از اوج غرور به قعر دلتنگی سقوط کردم و وقتی که بوی خاک خیس و سرمای لطیف، که از درز پنجره سکوتم، گونه دلم را نوازش می داد و دل سنگین احساسم با اولین بارش غربت شکست.....

باور کردم که.....

همیشه یک پایان انسان را سمت آغازی دیگری نمی کشاند .....

گاهی باید در پایان زندگی کرد و از پشت پنجره ی پایان به خاطرات گذشته نگریست.....

گاهی باید پشت حصار حسرت در خاطرات .....

زمانی که دستهای دلمان را گره کور عشق زدیم و با تیغ وداع گسلاندیم، غرق شویم......

باید پشت پرچین تنهایی نشست و غبار دل را با اشک شست و باور کرد .....

پایان را، بی آغازی دیگر........ "